Varoşların Çocuğu Şiiri - Faruk Nafiz Şa ...

Şehrin varoşları,yüksek bir edayla
Kentin merkezine şöyle bir bakıyordu
Beşevlerde bir varoş çocuğu
Her zaman yağtığı gibi
Yürüyerek okuluna gidiyordu
Hayatı anlamaya, adam olamaya çalışıyordu
İçin içinde ağlıyordu
Bir yandan vızır vızır
Son model otomobiller geçiyordu
O arabalara şöyle bir bakıyor
Hep bir zamanlar, bir zamanlar diyordu
Oysa, yürüyerek okuluna gidiyordu
Belli de etmiyordu
Bir de metrodan çıkmış gibi
Arkadaşlarına caka satıyordu
Beşevlere yağmur yağıyor
O yağmurda yürümesini seviyordu
Sonra okuluna giriyor
Islak yüzünü silmesini bile bilmiyordu
Bir varoş çocuğu, derse giriyordu
Yenilmişliğin acısını
Okul sıralarana çiziyordu
Hocası ders anlatıyor
O dersi hiç dinlemiyordu
En arka sıralara gizleniyor
Bir türlü derse kendini vermiyordu
Okuldan eve nasıl gideceğini
Daha derste düşünüyordu
Bazan isyankar olmayı deniyor
Gençliğinin firari fikirlerini
Yüreğine gizliyordu
Bazan eylemci takılıyor
Bir de ülkeyi kurtarmaya çalışıyordu
Oysa en arka sırada
Öylece duruyordu
Bir varoş çocuğu
Hiçliğe alışmayı deniyordu
Boş durmayı da hiç sevmiyordu
Yüreğinde ki sevgiyi
Kimseye de belli etmiyordu
Biliyordu, dünya onada kalmayacaktı
Kimse onu ciddiye de almayacaktı
O okyanusta bir damlaydı
İsyanı kendi yüreği kadardı
Durumuna oturdu ağladı
Sonra neye ağladığını da anlamadı
Omuzuna dokunan bir ele
Dönüpte bakmadı
Ve varoşların çocuğu
Hayatında bir günü böyle tamamladı

(9 şubat 2001-Ankara)