Varoluşun Sancıları

Gecenin yarısındayım, bir ben varım birde sonsuz karanlık
Feryat eden acılarıma inat haykırıyorum delirmişcesine
Gelişlerinle kandırıyorum yoksul zihnimi
Karanlıklar aydınlığa kavuşacak diye fısıldıyor sanki şeytan kulağıma
Umutların mucizelere gebe olduğunu inandırırmışcasına
Gözlerimde yılların yorgunluğu, yüzümde geçmeyen kara bir yara
Bağırıyorum ve duymuyorum kendimi bu dipsiz kuyuda
Sessizliğin asıl yalnızlığında siliyorum gözyaşlarımı
Varoluşun kızgın yağından kaçıyorum hiçliğin duru ve berrak sularına
Cehennem ateşi aydınlatıyor sanki bembeyaz yüzünü
Ve ben yaşıyorum kendimi kandırırmışcasına
Düzenin içinde göğe sığmayan yuvarlak bir masa
Yiyip içiyorlar katiller tıka basa
Beyin denen organizmanın üzerine basa basa
Suspus olmuş kışın tam ortasına üşüyormuşcasına
Ovuşturarak ellerimi, velveleye veriyorum hayallerimi
Kalabalıklar arasında kaybolur diye korkarmışcasına İyi niyetlerimi
Kasvetli havalara inat yürüyorum dünün ve bugünün arasına
Cebelleşiyorum varlığının ve yokluğunun yalnızlığıyla
Ve ben hala yaşıyorum, ölümü kandırırmışcasına
Kiralık gülüşlerin anlatıyor bana hatıraları
Bense hiçi kabul ediyorum
Varoluş sancılarını umursamazcasına...