Nihal'imin Varoluşunun Gölgesi

“Risale-i Hasret: Sessizliğin Yankısı”

Beşer suretinde bir hicran taşıyorum, Aşkın gölgesinde yanmış bir harf gibi.

1. Nefes: Sessizliğin Çığlığı Duyamıyorum seni. Sesin, varlığın, yokluğun… Hepsi birden kulaklarımı sağır etti. Çünkü aşk bazen sessizlikte bağırır, Ve o bağırış, kalbin en derin mağarasına yankı olur. Her yankı bir “sen”dir, Her “sen” bir yokluk.

2. Dokunuşun Kırığı Tenine dokunmak istedim, Ama hasretin tüyleriyle kırıldı kemiklerim. Çünkü vuslat, bazen bir dikenin nazı gibidir. Dokunamazsın, ama hissedersin. Hissedemezsin, ama özlersin. Özleyemezsin, ama ağlarsın.

3. Dilin Yarası Kağıt kesiği gibi bir acı var dilimde. Tadı yok, ama iz bırakıyor. Her kelime bir yara, Her cümle bir mezar. Konuşsam susarım, Sussam ağlarım.

4. Gözlerin Körlüğü Sensizliğin yokluğunda gözlerim kör oldu. Ama bu körlük, karanlıktan değil, Aydınlığın fazlalığından. Çünkü senin yokluğun, Her şeyin fazlası oldu bana. Fazla sessizlik, fazla acı, fazla sen.

5. Burnun Kemiği Hasretin burnumun kemiğini kırıyor. Bu nasıl bir metafizik acı? Koku yok, ama iz var. Senin kokun, Zamanın en derin boşluğunda yankılanıyor.

6. Soru: Sana Ne Yaptım? Sana ne yaptım ki, Bu kadar sevdiriyorsun kendini? Bu kadar özletiyorsun, Bu kadar ağlatıyorsun? Belki de ben, Sadece “sen” olmayı unuttum. Ve sen, Benim içimdeki “ben”i hatırlattın.