Varoluşumuzun Ebrusu Şiiri - Fatma Güven

Durgun zamanın beşiği rahimde,
Kırmızı, mavi, eflatun, altın sarısı,
Renkler serpiştirir özümüz.
Karanlığın içinde parıldayan yakamozlar gibi
Koyu su kıvamında yüzen damlacıklar
Birleşme telaşı içinde kımıldar.
Çizer nazikçe suyun içinde biz'in ucu
Sonsuzluk, sarmalar, iç içe geçmiş halkalar
Devinimsel son rütuşlar zaman okyanusunda
Derin sulardan çıkar, bir baş, beden, kol ve ayaklar.
Işık dünyasının keskin flaş patlamaları
Acıtır canımızı, ilk nefes çığlıklarımız.
Nakışlanır ilmek ilmek ruhumuz
Oluşur kat kat bedenlerimiz.
Sonsuz zamandan gelen öz, astral bedenimiz,
Dünya fanusunun eterik bedeni,
Duygu bedenlerimiz çoğalır zamanla.
Fiziksel beden mükemmel dizayn
Ve başlar kavga, tahtta kim oturacak!
Zihin, duygular, algılar, zamlar orkestrası Başlar ahenksiz gürültüler çıkarmaya.
Büyüyen kaos alarmı hastalık çanları çalar
Yorgun beden, şaşırmış ruh, çaresiz duygular
Kendine getirir çırpınan kendimizi.
Nefese odaklanıp sakinleşince beyin hücreleri,
Dingin bir sessizlikte susar düşünceler,
Öz, yönetimi ele alır nazikçe ve sessiz.
Korku, endişe, kuşku, nefret hayaletleri
Karabasan olmaktan çıkar itaatkarcasına.
Sevende biziz, nefret eden, düşman kesilen,
Kaosu yaratan da biziz zehirli sarmaşık gibi.
Her derin nefeste buluruz kendimizi.
Anlarız yaşamdaki Varoluş ebrulisini.
Hepsi bir deneyim yok bir suçlu bir düşman
Buluruz sakin dinginlikte öz benliğimizi.