Varoluşsal İntihar Şiiri - Necdet Karasevda

kentin kör sunaklarına
kalbi kırık dizeler
yarım kalmış buseler
ve herkesten kaçan bilmeceler
bıraktım senin için…

yaşam diyalektik şarkılar söylerken
gece burçlarında
kokunun sindiği eril düşlerden
parmak uçlarına değen
heveskar titremelerden,
mayoz bölünmelerden,
deoksiribonükleik asitten
bahsetti bana sakallarım.

zift ve kireç burkacında
ikircikli suskularla pusu kurdum kendime!
ölümlerden ölüm,
kaçışlardan kaçış,
susuşlardan bir susuş seçtim kendime!

sonra gittim zehirli bir nehrin kıyısına
bir avcı gibi,
kendi kendini yok eden bir bulut gibi
çam iğnelerini sapladım bilincime.

sen karanlık karnavallarda kanatırken kahkahalarını
ben sür/güne gittim
susturucu takarak kalbime…

içime geçen urganlardan bil bunu,
bil,
düşlerimin tortusundaki
kesik bilekli intiharı…

ah ruhumun kırılgan ırmağı!
sustum, usturalara vurarak dilimi
kustum, nesnel gerçekliğimi kierkegaard gibi…