Varoluşa Kozmik Sancılar Derleyen Aşk ...

Alternatifi olmayan aşkın can kırığı yüreğindesin. Kırık dökük
Cümlemizin öznesine hem çekimlenen, hep aşktan çeken bir yüklem bıraktın.
Şimdi iliştirir yarama arasözlerini,senin yerini tutsun,senin yarini cümle dışı unsurlara bırak.
*Devrik hayallerimin yüklemi olmaktan çıkma sakın. Eksiltili bir cümle olsan da sonlarımda kaldı yüklemin. Bendesin, bensin Tinsu.
Esirgediğin ünlemlerin damlalarındır artık.Ünlemleri öğretme yürek öğrencilerine.Ünlem konusu geldiğinde benim için birkaç damla akıtsan anlar öğrencilerin.
Yanıltma beni gidişin gibi.Hiç gitmez derdim, hiç gelmez diyorum.Biliyorum uçsuz bucaklara imkansız gül olmayı seviyorsun.
*Biliyorum taze bir yaran var benden kalan; ama çabuk kuruyan.
-Sensizliğe çürüyen kitaplarımın dilisin.Konuş biraz.Ölü sözcükler besleyip durma suskunluk maveramda.
Umrandan uygarlığa uçan şark bülbülüyüm.Gül medeniyetinin içindeki tarih kokan ilim nakkaşıyım.Seni sundum geleceğin dilsiz
Gelişimine. Seni sardım aşk imparatorluğumun sarayına.
*İlim ile aşk arasında kalan bütünlerimi paketledim felsefi gözlerle.
Tinsel derinliklerde sakladım. Aşk şarabını sunan sakilerin şeref dünyasına seni yıldız diye ekledim.
-Adın gibi bildiğin yürek bestelerimi dinle.Ezberlediğin benli yaşamlar hatırla.Yaşadıklarımız yaşamın kendisine dersti.
Güzelliğinin enkazı altında kalan kalakalışlarımı kallavi günceler ekledin. Bir hastalık gibi içimde zincirleme isim tamlamaların uzuyor.

Her şeyi anlıyorum ve bu beni öldürecek... -Dostoyevski- Anlamak bile yetersiz kalıyor sen yoksun, yüreğin yanmıyorsa benim için.

İçimde hücrelerin parçalanıyor, mitozlarına kan gelmiyor ki bende b’ölünmelerin yok.* Soluma çarpan pıhtıların yok. Kana rengini veren aşkın da yok.
*Kırmızılarım tükeniyor,içimde kalan için sararıyor.Hazanların yaprakları arasında kalıyor, bende kalışların.
-Bir gül yaprağının solmayan yanına ölümsüzlüğünü iliştirdim.
Artık dünya ahret tutku mengenemdesin. Kesiyorsun uzak kalışları, acıları, ayrılıkları, aramızdaki her şeyi.
-Müsait olan yaşanırlığın bir yerinde müsaadelerini sergilemelisin. Müzayede senli kalışların açılışı var. En son gülücüğünü yakaladığım fotoğrafının dibinde başlıyor benim hayatım.
-Altın bir çerçeve yaptım onu.İnciyle kaplatacaktım; ama incilerin dökülmesin diye kıyamadım sana.

Haydi gel ,nabzımı gözbebeklerinle ölç, sevgini hafif bir dokunuşla tart, aitlerimizi derle, beni topla sol yanındaki atışlarla.
Makulden mutlağa taşısın taş yüreğin. Ki ben sensizliğin sonrasızlığında tinleri ıslatan okyanusların us dalgasıyım. Benim köpüklerim nefsimin köpekleridir.
*Benim nefsimle komşuluk yapan atomlu ayrılıklarını gönderme sevi kentime.
Henüz içsel bomba üretimine geçmedi erostik içlenişim.
*Varoluşa kozmik sancılar yollamadım yolsuz kaldığım sen yolunda.
Fünyesi umutlarıma bağlı senli günlerin güneşten önce aşka doğan ruh bekçisiyim.
-Patlayışımı mazur gör sevgilim.Ben arayış risalesiyim ,tutkun pusulamken. Romantik sonun , son harfiyim, alfabene kadar tuttum seni kendimde.
*İçselliğimin bilinmeyen bütün acılarının aşk manalarını anlatan sözlüğündeydi tanımsızlığım, aşka sayısızlığım, unutulamazlığım.
Bu yüzden sözsüz anlamlarda suskularına tanım olup bekledim tin ile ten sularına sürükledi böylece Tinsu