Varoluş Sancısı Şiiri - Olgun Demir

Doğdun sıyrılıp geldin kör karanlıktan
Uzattın ellerini bilmediğin bir boşluğa
Minik parmaklarındı avuçlayan
ışığın atom küçüklüğünü
Bilmediğin bir coğrafyanın
elleriydi kaderin
Dizlerinle süründüğün o toprak
yolculukların ilk habercisi

Kıyam ettin yer küreye
Telaşlı bir çocuk korkusuydu
yüreğindeki sarsıntı
Şuursuzca attığın
ilk adımı hatırlar mısın
Seyir defterinin ilk imzası
parmak uçlarını…

Anılar biriktirdin,
İlk ceketinin sol cebinde
Cevapsız sorular biriktirdin,
Düşüncelerin ağır geldi bu belleksiz şehre
Kalemin, defterin ve kitapların,
O tükenmez umut tohumların
Yeşertmeli yeniden
İnsanlık toprağını

Yürüyen bir asadır artık bedenin
Zihninde ilk isyanın izdüşümü
Putları yıkan baltası sensin artık İbrahim’in,
Hallacın savrulan külleri,
Denizlerin o korkusuz yüreği,
Senin yolundur artık,
Güneşe yürüyenlerin yoludur
İkbalin sessiz çığlığıdır,
Sidret’ül müntehadır…