Varoluş Kederi Şiiri - Nilüfer Aydur

Uzun uzun anlatabilmek isterdim sana
Taşın taş olmalığındaki kederi
Keşke taş olsaydım da… Diyemeyişini
Bir çocuğun yüreğinden fırlatılırken

Görebilmeni isterdim ellerin kederini
Hünerinden utanıp suskunluğu kutsarken
Bir çırpıda inkâr edişini binlerce yıllık emeği
Şekil verdiği eşyayla kendini hedeflerken

Sana yalanın kederini duyurmak isterdim
Tutunabilmek adına doğruya sarılırken
Gerçeğin umudu terk edip gidişini
Korkular yarınları sahipsiz bırakırken

Anlatabilmek isterdim sana
İnsanlıktan çıkıp nasıl da
İnsanlık adına
Dışından düşünmenin kederini

Çöktüm görüyor musun?
Ölüme eğilir gibi dizlerimin üstüne
Dilimin dönmeyen yanına
Gücümün tükeniş anına
Yenildim kederinden uyuşan varoluşuma
Sustum duyuyor musun?
Uzun uzun anlatabilmek istiyordum oysa…