Varoluş Şiiri - İbrahim Falay

Hayat mücadelesi Dünya ya geldikten
Çok kısa bir süre sonra başlıyor
Figüran olarak
Çocuk olduğunu zannedip
Bir oyun olarak algılamak istiyorsun
Aslında içinde olduğun durumu
Algılayıp baktığın da oyuncaklarının
Çalındığını fark ediyorsun
Çok fazla geriye bakma şansın yok
Duvarlar örülüyor çünkü
Hayatının oyuncusu oldugunda
Nelerin gittiğini çok iyi anlıyorsun
Çocukluk yok olmuş
Oyun zannedip oynadığında
Figüran olarak çocukluğunu kaçırdığını
Göremedin adam olduğun da
Çocukluğunu aramaya başladın
Ve muhtemelen yaşlandığıda da
Adam olduğun günü arayacaksın
Tam varoluşu anladığında
Toprak altından haykıracaksın
Ben varoldum mu diye
Varoluş nerede başlıyor nerede bitiyor
Doğup nefes aldığın gün başlıyor
Anlayana kadar son nefesi
Vermiş oluyorsun
Ama varoluşla başlayan nefesin
Sana çokluğunu yaşatırsa
Senle oynamayıp senin oynamama
İzin verirse işte o'zaman son nefesin
İlk nefesin gibi olur...