Varoluş Şiiri - Halit Korkmaz

Yukarıdan aşağı,
Sessiz, harfsiz bir lisan…
Zincirde en son halka
Olarak geldi insan

Evrende saf hakikat..
Oku, dinle ve anla
Sürdürülür bir hayat
Kolay gelecek sanma

Sureti insan olan, beşer olarak geldi.
Sîreti insan değil,
Hayvani bir desendi.

Sîreti insan olan bilin ki Ademoğlu…
Gâh bedende gâh ruhta
İnsani kâmil oldu.

Hem çamurdan hem sudan, karılarak var oldu
İşin özünde sözü çok net buyurdu usta
O ne derse doğrudur
Bilin ki bu hususta

O müthiş yaratılış
Sanmayın ki ânîden
Belli süreçler ile rol üslendi sahneden.

Mübaşeret çok tatlı
Bir oyundu ezelden
‘Adem’ ile ‘Havva’yı yakaladı belinden

Boy pos, endam ve dürtü
Feyiz aldı vehimden
Evrende bir sessizlik raptoldu iki beden
Gümüş su zuhuretti
Tertemiz bir yatakta
Vücut buldu çift beşer Allahtan çok uzakta

Hâbil ve Kâbil doğdu gecenin seherinde
Soy ağacı dikildi
Dünya bahçelerinde

Adem ile beşerin farkı nedir lügatta
İradesiz bir varlık
Beşer olur durakta
Beşere ruh üflenip irade verilirse
Çatal bıçak üretir aşçı olur mutfakta

Meleklerde şaşırdı
Dil tutuldu damakta
Kan dökecek bu ruhu, kim saklar ki mutfakta

Beşere üflenen ruh insana can katmadı
İnsanda can var iken
Akıl ve vicdan kattı.

Cesetle can birleşti
Olamadılar insan
Çünkü yoktu irade, akıl, ahlâk ve vicdan
Değişmez temel tasnif: hayvan, beşer ve insan
Son kertede kuruldu
Yeryüzünde bu dîvân

İnsan dışı her canlı, beden ve candan hâlet
Beden, can, ruh insanda
Hem âlet hem kemâlet
Aletle hüküm sürdü, hep kurcaladı insan
Adaleti fermanda saklı tuttu meclisân

Hüda ile melekler insan için şûrâda
Tartıştılar konuyu melekler iktifâda
İnsan yolunu seçti
İmtihandan vazgeçti
Doldurdu her yanını varlık ile dünyada

Yaşlanırken her beden doldururken ömrünü
Gözlerde fer kalmadı
Tüketti kömürünü

Hissi ve nefsi her şey başlarken bulur varlık
“Var iken bunca varlık, gitmez gönülden darlık”.
Son durağın musallâ, işin bitti babalık.
.