Varoluş Şiiri - Berrin Korkmaz

Kimleri bıraktık hoş bir esintinin ardından yalnızlığa

Ne dostlar birazda aşklar uğurladık tekdüze sinsi hayata

Bir ak saçlıl azrailmiydi emeklerimize ödül koyan hayırlı dost

Yoksa kişisel çıkar mayınlarımıydı çocukluk bahçemizin hayallerini katleden haz

Inadına maviyi arzulayan ruhumuzu yıkasakta grinin kirli sularında

Kıyasıya kırdılar bizi yüreksiz iklim soğuklarında

Eksileri ve artlıları zihne yüz çevirmiş kadar bulanık mazi dağınıklığının

O vahşi virajları geç kaldık ataklarında asi bir kelebeğe giyinircesine paniklerde sanki

Kimine göre aşkın savaşlarıydı geçtiğimiz siyahi tüneller

Kimine göre yürünmesi gereken mecburiyetler töreni

Bir nefes verdiğinde bedene vatan olması gerekenlerin kadim konuğu artık kabullenmişliğimiz

Belkide şu köşede yorgun esintili çınarın tehditkar duruşunda gizli varoluş

Eskiyen dallarını gizlemiyormu bitap ve solgun yeşilleriyle az biraz

Ömrünü kutsanmış ihanet yağmurlarıyla besleyip nasılda sarılmış toprağa

Hangimiz acıyı yar eylemedik keder hıçkırıklarını yaratanların tanrsıal hikayelerinde

Gün doğumları ağıtlararımızı gün batımına dek körpe kızıllara boyamadımı mutluluğu men ederek

Bakma artık yeter dediğini duyar gibiyiz sevinç aynalarının yansımalarının

Benden bu kadar size güzellik...

Nedir güzel olan?

Bozulmuş düzenin sıradanlığında çirkinlik olgusunu onaylamakmı

Her hangi bir yoldaşın koluna kul olmakmı hazmedemediğimiz maddesel sevgisizlik

Hayır

Mücadele ruhunun direnişini kaygıların sefaletinde cesaretsizliğe sürüklememeliyiz

Yanlışın suç unsuru hayat karmaşalarını akıl ve sabırla mest etmeliyiz