Varoldukca... Şiiri - Mehmet Sarıkaya

Seni düşüncelerimde öldürmeliydim dünyamda değil
Tutunmamalıydım sana düşüncelerimde ve düşlerimde
Zira yaşıyorsun onların içinde kanınla, etinle, gülüşlerimle
Ve bir görseydin şu halimi rüyalarında
Ucube, aciz, yıkık, virane ve de zavallılaşıp biçare kalışımı
Peki neden bu hal?
Peki neden çareler içinde biçare kalışım?
Neden niçin cevapsız sorularım?
Yoksa ben miyim?
Yoksa yok olasıca sen misin;
Yok olmayan rüyalarımdan ve de düşüncelerimden?
Bilemiyorum ne niçin ve neden?

Hadi git desem cihanın öbür uçuna seni unutabilmem için
Ve gitsen hiç aldırış etmeden ve dönüp arkana bile bakmadan
Ama neye yarar ki ve de ne faydaki?
Zira hiç çıkmazsın zihnimden bir an olsun bile
Ve buna istinaden belki de
Düşüncelerimi ve canımı acıtan somutluğun değil soyutluğun
Ve hatta ihtimal bile değil mutlak soyutluğun soyutluğun

Ah bir silebilseydim seni her şeyin ile düşüncelerimden ve de düşlerimden
Fakat ahlar nafile zira nüfus etmişsin zihnimdeki düşüncelere
Ne düşünsem içinde mutlak sen
Ne yana dönsem orada peyda olan yine sen

Hadi seni unutmak için bir kadın sevsem
Onun söylemlerinde, gülüşlerinde, halinde yine sen
Sanki benim için bütün kadınlar sen
Ve ne bedbahtım ki biçare halimle
Bütün kadınlarımla olan ilişkilerimde
Bir kısır döngü ve o döngünün içinde sen
Ben ve sana benzetilen eti ile benim olan kadınlar

Ellerini tutsam sanki senin ellerini tutar ellerim
Oysaki bir yabancı benim için elleri
Ve avuturum her şey ile kendimi
Bir gün alışır onlara bu ten diye
Fakat nafile zira geçse ömrüm kadınlarımın tenine dokunmakla
Sanki kanlı güller benim için onlar o anda
Fakat katiyen değil ama sanki kanlı güller hepsi o anda
Onun için ellerim hissedemez o hazzı senin tenine dokunmadıkca
Ve bedbahtlığım sürecektir
Sen çelişkili ikilemlerle düşüncelerimde varoldukca