Varolabilmek Adına Şiiri - Tuba Gürdere

Nasıl kendini ifade edebilir ki insan?
Bunu düşünmek dahi benliğinde edebi bir fikirdir.
Yani öyle bir derin kelimedir ki insan cümleyi bütünleyendir.
Ancak edebi bir fikirdir derken, iki ayrı anlam oluşturur.
Daima kendi içinizde ki edebi gözetmek,
duyuşunuzda sonsuzluğun edebi huzurundan geçebilmektir.
Kendimizden geçebilmekteki iz, bizi b'izde kendimizde bulabilmektir.
Nasıl varlık yokluktan beliren izse maddede,
yokluğumuz varlığımıza fikrimizden beliren iz.
Nasıl her daim yokluğu soluyorsak,
soluğumuz dahi sözde varlığımıza varolan yokluk.
Yani elle tutulmaz,gözle görülmez bir iz.
Hani bazen varlığına sarılırsın,
düşüncene vardığın an yokluktasındır.
Düşüncenin yokluktaki adı yalnızlıktır.
Ancak yalnız olmadığını hissediyorsan eğer,
gerçek bir yalnızsın görülen düşüncenin görünümünden.
Yalnızlık ilk görüşte kabulleniş ve son görünümde teslimiyettir.
Hissettiğin ve yaşadığın herşeyde ki kabulleniş,
bir görüş sunar ki edebi hissiyat,yaşamın ritmindeki kalbinin sesidir.
Nasıl güneş yaşama bir merkezse,
kalbimizde ki benlik fikride daima ben merkezcidir.
Daima güneş olduğunu hisset,
ancak hiçbir zaman ışığının,yani düşüncenin,
geçici bir bulut tarafından gölgeleneceğini unutma!
Yeniden doğ,yeniden bat içinden sonsuz görüş olabilmek için.
Sonsuz ışığını süzebil tek bir yağmur tanesinden.
Düşüncenin özüne damlasın, damla damla serilsin yaşam.
Ve varlığın daima yokluğu solusun gerçekten varolabilmek adına.