Varmış Yokmuş Şiiri - Fazile Aşar Aydınalp

Ne var ne yok muşum,
A'raf' da durup çirkinlikleri vuran bir ok muşum.
Gönül sofrasında aç,
Beden sofrasında tok muşum...
Kervanlar geçermiş kaburgalarımdan zaman zaman, çatlamış dudaklara mey sunan bir sâki olur muşum...
Miş'liymiş, Muş'luymuşum!
O hangi libası verirse "o" olur muşum.
Kabul eyler imiş kil'u kal'imi,
Âlemi d\inlersem helâk olur muşum!
Eti kemiği geçmiş âhvalim, sussam divâne derler imiş, söylesem rezil olur muşum...
Dinleyiverirmiş Arz ile Arş sükûtum,
Derdimi o'na diyende mesut olur muşum...
Bir gece efruzlara karışarak uyku hanemde,
Elif, Lam, Mim
Diye nâralar atıp durmuşum,
Arş'ı inletmiş sesim,
Arz'ın s\ağırlığına şaşırıp us muşum...
Sırrın kilidi dilden inip gönle bağlanmış,
Hayretler deryasında balık olmuşum!
Demişler kimsin, nedir Dünyadaki kârın, cürmüme âr edip g\özüm yere vurmuşum!
Günah ile sevabım bir edip sararmış,
Ruh kendin kaybetse o toparlarmış.
Âlem g\özün yumsa yanar iken bir can,
O, rahmet nuruyla nârını alırmış.
Günahkârım diye vazgeçende, umut âb'ı ile gönlün sularmış.
Herkesler geçermiş bu handan, Dünya bir var bir yok olurmuş...
O, biz var iken de çok muş, yok iken de çokmuş...