Varlıktan yoksullar Şiiri - Erdal Keskin

Büründüm bu gece yine
Buruk bir şarap tadı yalnızlığına
Sarhoş ettim kederimi
Yarınların özgürlük özlemiyle

Bilinmez bir acı ağrısı kursağımda
Ağlaşan ezgiler “barış” diye kulaklarımda
Kulaklarımda bana der “ Hele sor barış ne ki? ” diye

Barış
Sevda dizeleriymiş, dilden dile gezmiş

Barış
Özgür kalkabilmesiymiş, çam diplerinde ölesiye sızmışların

Barış
Açları doyurduğu anmış, ocakta tüten tatsız kokuların

Barış
Zorun seçilmesi gerekliliğiymiş, kuru böğürlere iki sıkmak yerine

Kolay değil midir dedim içimdeki şeye?
Ulaşmaya çalışmaktansa güneşe
Koca bir güneş almak avuç içlerine
Ve dedi ki;
“Şimdi acıdım sana
Sen
Varlığın yoksul insanı…”

Kızdım, bana bunu diyen içimdekine
“Ben, burda durmam artık giderim” dedim
“Nere gidersin? ” dedi
“Bana, bir yaprak birde kara çubuk verecek her yere” dedim
“Uğurlar olsun” dedi…

13/12/2014