Varlık Yolu Şiiri - Hasan Hüseyin Cansız

Elest Meclisi’nde başladı, bu yolculuk,
“Belâ” akdine sadık kalarak.
Milyonlar içinde “Kün” emriyle,
Bir damladan bir yaşam kılarak.

Bir hücreden milyar hücreye bölünerek,
Yolculuk devam eder, fasılayla,
Başka bedende bir bedene bürünerek.

Ağlayarak kesişir yolumuz başkalarıyla,
Ana olur bir kadın, günahlarından arınmış,
Cennete anahtar kılınıp, bin bir ağrıyla.

İnsan yaratılmak mesele mahlûk içinde,
Bu varlık mizanında hassas dengede,
Ve mahlûk olmamak mesele insan içinde.

Bilenir bize artık doludizgin zaman,
Her köşede bekleyen bir imtihanla,
Bilenince biz de zaman eder, aman.

Kırınca arzın prangasını ilk adımla,
Bedene hükmümüz geçince direnerek,
Yürüme, konuşma, koşma gelir sırayla.

Cemreli mart toprağı buğusu gibi,
Artık değişir, anlam kazanır her şey,
Boy veririz, bir başlangıç tazeliğince yeni.

Bize hep ilk ağlar garip anamız,
Var oluş coşkusu ve umutla dolu,
Bize gururunu kalkan eder babamız.

İğneden ipliğe, hem de filozofça,
Koca bir sorgu sarmalıyla çevrili,
Sorarız durmadan, sorulacak ne varsa,

Elimiz ya ekmek ya kalem tutar,
Akıl baliğ oluruz, derken ergenlik,
Alın terimiz ya tezgâha ya kâğıda damlar.

Günü gelince erkek yolcu asker ocağına,
Anadan yoğrulmuşluk ve gözyaşıyla,
Kız da gider bin bir nazla el kapısına.

Görücüyle arayıp, bulup kısmetle
Baş bağlamak için hep bir ömürlük,
Atalar dört olur; nişanla, düğünle.
Sonra kurulunca hayat bir yastıkta,
Tıpkı ana, babaları gibi umut dolu,
Kadın ana olur çocuğuna, erkekse baba.

Geçim derdi büyür nüfus arttıkça,
Kafa kâğıdı eskir, hâlin sormadan
Çoluk çocuk el gözler kapı açtıkça.

Yaş aman dinlemez yukarı döner,
Emeklilik gelir, döner emekler,
Küçülen gözlerin hep feri söner.

Ayaküstü durulmaz, dizler hep sızlar,
Merdivenler uzar, yollar yürünmez,
Hastane adrestir artık, yoldaş ilaçlar,

Ve artık dört duvar, tek ruhsuz mekân,
Bilinirse kıymet, birsin çocuklarla,
Elden düşürmez, şanslıysan Yaradan.

Sonunda emr-i Hakk vâki olunca,
Azrail randevuyu atlatır sanma,
Son noktayı korsun, varlık yoluna.

Haberin bir salalık iş, tez duyulur.
Ağlaşır, başında eş dost, yoldaşın;
En fazla devir hükmünce yasın tutulur.

Elest Meclisi’nde başladı, bu yolculuk,
“Belâ” akdine sadık kalarak.
Teneşir, musalla, namaz ve telkin,
Biter bir karış toprağı yorgan alarak.