Varlik mucadelem Şiiri - Kanber İhsan Öcel

rlık Mücadelem

Ben insanım / adamım, kadınım, biraz çocuk, biraz toprağım bozkırda.

_ öyle bir noktadayım ki dönüp kendime baksam kim bu adam diyebilirim aynada.
Önemli…….
_adam demişler bana, sen kimsin öyleyse? Kadın !
Erkek _ kadın
Kız _ oğlan
Dişi _ ersi
Sert _ yumuşak
Net – karışık
Gökyüzü _ toprak
Erkek-si _kadın-sı
ADAM………………………………………
Karşılığını yazabilir misin acaba?

Suyu bulandırmak gerekli mi? Hala bu soruyu sorabiliyorsak biz ortaçağ karanlığını aşamamış ilkel, özgüven yoksunu, kadınsı duruşu hafiflik sayan hoşgörüyü kabul etmeyen, ama kadınsı olan, o işini bilir mantığında erkeksi gözüken ahmak bir kalabalık sürüyüz:
kimse gücenmesin.

Dişiliğin / doğurganlığın çoğalmanın temel taşı olduğunu kabul etmeden gelişmek, sadece daha fazla fakirlik, daha fazla mutaassıplık, yolsuzluk ve yoksulluk içerisinde yolunu kaybetmek olacaktır.
Toprağı sevmeliyiz o doğurgandır! Kadına benzer kadınlarımıza.
Su sesi+ para sesi+ kadın sesi= ………………
Özünü, özgüvenini yitirmiş, gençliğine önem vermeyen, Türkiye sevdalılarını doğurmuştur / bu akıldanlık. Oldukça acıdır bu.

Biraz milliyetçi, hiç benmerkezci, aç komşusunu bilen, çok / çok / çok ça dürüst, şüpheci, öğrenme içgüdüsüyle alev alabilen, ekmeği koklayarak yiyen Anadolu’yu benimsemiş üretken ve ssk’lı olan, gereği kadar _ ASİ _ ama gözleri umutlu insanlardık biz UNUTMUŞUZ galiba.

Kadın esastır/ ondan geldik ona gitmekteyiz…………