Varlık Şiiri - Musa Durman

İnsanın irfanına güvenmek gerekirdi
Kendi sonunu getirmeseydi
Biraz elleri titredi,terlerdi
Korkardı biraz
Güvenseydi birbirine ne olurdu
Şaşılaçak şey ölüm makineleri icat edip
Onlardan öylesiye korkmak
Direnmek kurşunlara
Karşısındaki bombaya sadece yüzü koyun eğilmek
Ya da ayağını koparırcasına koşarak kaçmak
Saşılacak şeydi
Garipti bu kaburgasının içinde farklı hisler taşıyan varlık
İki ekmeğe karnı doyarken gözü hala ambarda
Ve nice heyecanlarla okuduğu hikayelerden bir gün sıkılan
Arkasını döndüğünde görünmediğini sanan
Her yaptığı arkasında kalan (öylesine inanmış)
Ne çok heves ediyordu sadece güzel göründüğü için
Hicbir zaman duygularının güzelliğini ve inceliğini anlayamayacak şeylere
Aksesuarları çevherlere tercih ediyordu
Akarsulara sarılmak istiyordu bu varlık
Ateşi eliyle tutmayı istiyordu
Acısıyla,başkalarıyla yarışmayı seviyordu
Korkmuyordu onu yarattığına inandığı tanrıdan
Onun korkusu bir çift gözdü
İnsan yalnız kalınca ne kadar zalimleşir bilemezsin
Şeytan işin bahanesi

Hep o yasak elmayı arzulardı
Ama hiç hoşlanmamıştı tadından
Merak etti onu bu çılgınca arzulara iten şeyi
Çok korktu bütün suçun kendisinde olmasından
Pişmanlığını tahmin ettiği şeyleri yapmaktan kendini alıkoyamıyordu insan
Bilinmez kendini bir karadelik gibi çekerdi herzaman
İnsanoğlu titreye titreye atlardı o deliğe

Neyle övündüğünü bilmeden övünürdü
Günahlarıyla bile
Diğer varlıklardan öyle üstün görmüşkü kendini
Onları kınamış
Hakaret saymış benzetilmeyi
Ama ben hiçbir varlıkta görmemiştim bu kadar pisliği,sahtekarlığı ve hileyi
En kınanmış olanda bile

Bir türlü inandıramadı kendini
Kendinin ne olduğuna
Kaç defa aynalara bakmıştır bilinmez
Her detayını ezberlemiş kendinin
Ama tanışmaktan çok uzak kendiyle
Rüyasını bile görememiş ki nerden bilsin