Ben Şiiri - Ömer Yusuf Karaman

yemyeşil bir orman
sade, bir o kadarda canlı
gözlerim ufka sevdalanmış
kulağımda haşır haşır rüzgarın ağacı öpmesi
tenimde çimenlerin yumuşaklığı
göğün gözyaşları
ışıklar saçılır berrak suyun yüzeyinden
temas eder gözlerime
daha da çeker kendine
başımı döndürür kokusu
bilirim derindir öldürür
ama kanar yanına varırım
bütün o ihtişamı arkada bırakır
bir onu görür onu isterim
derine battıkça batarım
korkarım kaçamam ona ağlarım
sonunda kendimden arınır
onunla bir olur bağlanırım
ölerek sonsuza dek
hem özler hem onunla yaşarım