Varlık Şiiri - Tuğçe Karasüyek

Düşle gerçeğin eşsiz bir sentezidir yaşamak ve yaratıcının sessiz fakat dinlemekten usanmadığımız ahenkli bir lutfudur.
Rüyalar görüyorum sen yoksun!
rüyalarıma bile uğramıyorsun
ben günlerdir seni bekliyorum.
Rüya denilenler gerçek yaşamışlığımız düş olsa
belki sırrıdır hayatın hala farkına varamadığımız
ve belki sen düşümün en aydınlık karanlığısındır
yanımda olmayışın kadar yok olan.
vazgeçtim aşkından çünkü yosun dolu bir havuz yüzdüğüm
ve ben yosunlardan tiksinirim
seni beklediğim hergün giyotine gitmek için sırada gibiyim
ölümün bu kadar yakın ve ürpertici oluşunu daha önce hiç hissetmemiştim
aşkın kalple bağlantısını kim bulmuştu
aşk beyinde başlayıp orada son bulurdu. yanılmışım!
kalbim ağrıyor, senin izine düşse atışları hızlanıyor ben bu kadar acıya hazır değildim.
yutkunurken asit içmekteyim sanki
boğazım bir başka acıyor.
boğulmakla paralel aşk ve hayat aşkla başlayıp son bulacak
rüyalarıma hayranlığım bundan olsa gerek rüyalarımda yoksun
ben dibe doğru batıyorum
ayağıma bağlı zahiri bir taş gibisin
nefessiz kalmak bu;
delice sevip arzulamak vuslata hiçbir çare bulamamak
yokluğunla sancılanıyorum. sen ise hala düşünüyorsun...
madem bu kadar farklısın
varlığını sorgulamaya başlayacaksan öncelikle bendeki yokluğundan başla; belki böylece varlığınla, ruhumu, yokluğunun verdiği acıdan kurtarabilirsin.