Varlığına Alıştım Şiiri - Yenal Karaveli ...

Varlığına Alıştım

Varlığına alıştım ya,
Yokluğuna dayanamam,
Ruhun ruhumla bütünleşti ya,
Gözlerinden ayrılamam…

Oysa yanımda yoksun,
Başka havayı kokluyorsun…

Resimlerini alıyorum,
Gözlerine bakıyorum,
Yakıyorsun beni, acıtıyorsun,
Can derken, canlanamıyorsun,
Ağlatıyorsun hüzün rengi gözlerinle…

Öylesine özlüyorum ki seni,
Seni düşünürken kendimden geçiyorum.
Dudaklarına dokunuyorum,
Aman Allahım ben ne yapıyorum diyorum,
Diyorum ama,
Havalara uçuyorum,
Midemde kelebekler kanatlanıyor…

Çılgınca arzuluyorum sıcağını,
Sana sarılmayı,
Seninle saatlerce sohbet etmeyi,
Ben seni çok özlüyorum...

Seni düşündüğümde,
Düşlerimle alıyorum,
Sarhoş oluyorum.
Ayılmıyorum aşkından.
Seni içtikçe her kadehimde,
Varlığını yaşıyorum düşümde.

Gecemsin içimde,
Yıldızlar gibi yanar,
Rüzgar gibi savrulur,
Dağıtırsın beni sevdanın ellerinde…

Yerle bir eden,
Bitmeyen aşkınsa yüreğimde…

Varlığına alıştım ya inan,
Yokluğuna katlanamam…