Varlığın Ve Yokluğun Şiiri - Alper Cömert

Sen geliyordun yanıma
İçimde yağmurlar yağıyordu gökleri delercesine
Şimşekler inletiyordu her yeri adınla
Titriyordum sesinin tenime değmesiyle

İlk sen baharım oldun
Çiçeklerime Senle can verdim
Sen yaşatıyordun içimdeki mevsimleri
Diyordun “korkma artık ben geldim”

İlk senle yağmıştı içime yağmur
Bereket olmuştun susuz topraklarıma
Dağlarıma sen doğmuştun
Çünkü yağmur gözlümdün benim

Kalbimin boş sokaklarına yağıyordun
Sen yağıyordun üşüyordum,inanıyordum
İçimdeki çocuklara yağıyordun
Bitiriyordun,bitiyordum ve seviyordum

ilk sen açtın gözlerimin mührünü
Görüyordum artık hayatın cümbüşünü
Gökkuşağımdın renklerinle sen boyadın
Sana olan aşkımın en nadide gülünü

Bir gün yoktun soldu bütün hayat
Yağmur sen değildin artık
Göz yaşlarım yağıyordu her karış toprağa
Ölüyorum sandım
Sanki bir el kesiyordu nefesimi

Vee… sen yoktun

Yağmur yağıyordu saçlarıma
Hüzünle aklaştı damlalar
Tane tane doluyorken aklıma
Ellerimden ağırca sonsuza uzaklaştılar