Ey aşk, varoluşun sesi,
Her çağın felsefesinde bir iz, bir çığlık.
Sen ki Platon’un mağarasından sızan ışık,
Ve Aristoteles’in maddeyle buluşan formusun.
Sen olmadan Descartes bile şüphede kaybolur,
“Kuşku duyuyorum, öyleyse seviyorum.”
Spinoza’nın sonsuz tözü gibi,
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta