Varlığın Özü Şiiri - Abdusselam Gidici

Güzelliğin yavaş yavaş yitirildiği yerde
sen çıkıp geliyorsun

Issızlığımız
şimdi
daha da kalabalık
Öfkemiz
güzel günler için
Kalbimiz
yaşamaya meyilli
Hayat
lehimize işliyor senden sonra

etrafa bakan
iki çift ana göz
kutsallığın gözleri bunlar
üstümüzde geziniyor
büyüleyici gözler
tanrımıza bakar gibi
bakıyoruz sana
Öyle sıcak ve merhametli

Göğüs dolusu şefkâti
kendinle getiriyorsun
Bütün dünyaya
Bütün insanlığa yetecek kadar.

Senin o umut taşlarından yaptığın evi
Feyz alıyor insanlar
dünya umudun inşasına başlıyor
bir bir umut sesleri yükseliyor
bütün insanlığın ağzından
Ellerin umudu okşayan

Ellerin varlığın özü

Ellerin!

Öyle bir zaman ki
acının yer ettiği
suskunluğun huzur bilindiği bir çağ bu
Çağın altında kalanı
sen sarıyorsun
Dünyayı sığdırdığın
göğsünle
sen öpüyorsun ağlak gözlerinden
merhameti sonsuz dudaklarınla
öptüğün her ağlak gözün
çağı sen oluyorsun