Varlığın mı Yokluğun mu

Kendime yabancılaştım aynalarda.

Kendi gözlerimin içine bakamaz oldum;

İçlerindeki öfke denizinde boğulmaktan korkarak.

Geleceğe dair hayaller kuramaz oldum;

Hayallerimin içinde, hayallerimin her yerindeki karanlıktan korkarak.

Seni düşünemez, gözlerinin zehir bakışını,

Dokunuşunun buruk tadını hatırlayamaz oldum;

Seni tekrar delice istemekten korkarak…

Kendimle savaşmaktan yoruldum,

Kendimi kendi duvarlarıma hapsederek yaşamaktan yoruldum.

Her gün akşam olurken, güneş yine batarken,

Bir gün daha karşımda devrilirken,

Gündüz kendini geceye koşulsuz teslim ederken,

Ben ruhumun yaralarını karanlıklara gizlemekten yoruldum.

Dibe vurup düştüğüm bu kör kuyudan kendimi çıkarmaya çabaladıkça;

Daha da derine saplanıyor bu acı.

Ve bu acı yokluğunun acısı değil.

Öyle olsaydı baş edebilirdim belki.

Oysa bu acının sebebi senin varlığının,

Hala bu dünyada bir yerlerde nefes alıyor;

Gökyüzünü seyrediyor, yaşamına kaldığı yerden,

Hiçbir şey olmamış,

Sanki beni hiç tanımamış,

O sahillerde ruhumu öldürmemiş gibi devam ediyor oluşu.

Senin varlığın benim yok oluşumken ben nasıl eskisi gibi yaşarım…