Varlığın Kalbinde Aşk Şiiri - Sinan Bayram

Aşk, ilkin sessizlikte doğar,
Bir düşüncenin içinde kıvılcımlanan nefes gibi.
Ne başlangıcı vardır, ne sonu;
Sadece iki ruhun birbirine yönelişinde
Zamanın durduğu bir an olur.

Sen bana bakınca,
Evren bir an için kendini anlar.
Çünkü sen, varlığın kendine tuttuğu aynasın —
Ben ise o aynada anlam arayan gölge.

Aşk, bir duygudan öte,
Bir farkındalıktır:
Benim sende, senin bende yankılanışın.
Ne ben tamım sensiz,
Ne sen varsın bensiz —
Birlik, ayrılığın içinde nefes alır.

Ey kalbim,
Sorgulama artık niçin sevdiğini;
Çünkü sevmek, bilmekten daha bilgedir.
Akıl kavrar,
Ama aşk var eder.

Her dokunuş, bir evrenin başlangıcı,
Her ayrılık, bir yaratılışın bedeli.
Belki de Tanrı, kendini ararken
İki kalpte birden yankılanmak istedi.

Ve biz, o yankının biçimiyiz —
Birbirimize bakan iki sonsuzluk,
Bir “ben”in, “sen”de çözülüşü.
Belki de aşk,
Varoluşun en güzel yanılgısıdır:
Ama ne mutlu ki
İnsanı anlamlı kılan da odur.

Sinan Bayram