Varlığın Gölgesinde Uyuyan Işık

Zaman, kendi omzuna yaslanmış bir nehir,
akıntısı kendine dönen bir düşünce.
Ben, var olmanın yankısıyım —
hiçliğin kulağında fısıldayan bir soru.

Bir taş, kendini hatırlarken ağlar,
çünkü bilmek — kırılmaktır bazen.
Gökyüzü, kendi içinden geçer,
ve mavi, düşüncenin rengine dönüşür.

Tanrı belki bir suskunluktur,
kendini dinleyen bir sessizlik.
Ve insan, o sessizliğin yankısı —
kendi adımlarının izinde kaybolan bir düşçü.

Gerçek, uyanmayı bilmeyen bir rüya,
yalan ise ona inanan bir çocuk.
Ben ikisinin arasındayım,
bir aynanın içinden geçmeye çalışan su gibi.

Ey anlam, sen mi beni arıyorsun,
yoksa ben mi senin yokluğunda varım?
Belki ikimiz de aynı nefeste —
bir hiçliğin içinde birbirimizi düşlüyoruz.

Sinan Bayram