Varlığımdan çözülsün, hayatın ilmeği

Varlığımdan çözülsün, hayatın ilmeği…

Yüreğim meze oldu gözlerine, sevgi umdu,
Sen gelmedin, gaip gecelere takıldı ruhum,
Bir isyan çığlığı koptu, derin nefesimden,
Duygularda kör oldum, halsiz kaldı bedenim…

Gecelerde sarhoş gezen, bir gölge gibi,
Karanlık duyguların, can çekişinde dolaşırım,
Bir dünya kurmuş umutlarım, yıkık hayat olur,
Kadehlerden dökülürüm, yalnızlık çukuruna…

Boşalsın artık, tüm sevgim tenime değmesin,
Yüzümde mutsuzluk kırışıklığından, dökülsün yaşlar,
Ömür terazisi, dengeyi bozsun…
Varlığımdan çözülsün, hayatın ilmeği…

Beklemekle gelmiyor, yürek sancımın ilacı,
Zifir özlemlerde, kayboluyor yarınlar,
Bitmeyen bir çöküş, yaşıyor gönlüm,
Sökülüyor en keskin, kördüğüm ucundan…

Bir dağın en yüksek, doruğu gibi,
Sahipsiz kalınan, bir yalnız gibi,
Süzülen kartalın, bir avı gibi,
Dağılıyor hayatım, kızıl tan vakti…

Yolların en uzun, yolcusu oldum,
Ayaklarım gitmeyen, bir sakat oldu,
Mıhlandım bir taşa, çakılı kaldım,
Doğmayan güneşin, bekçisi oldum…

Oktay ÇEKAL
28.02.2012-18.15