Varken Mutluluk Şiiri - Yavuz Durak

Varken mutluluk neden öyle durursun?
Bir şey yapmaz, susar kurutursun,
Göz görmez gönül işitmezken,
Sen meylini belirsizlikte bulursun.

Zaman fani gider geçip boşa,
Ömür biter hiç bu gider mi hoşa?
Bilmezsin gönül nice koşa,
Anlamaz sonra pişman olursun.

Bir şey beklersen olur mu kabul?
Rabb'in rızası necidir meçhul,
Bir kalbi üzdün mü önce sen burkul,
Yaradan görür de sen kör olursun.

İdrak etmez, hissetmez gülersin,
Anlatsan en güzel sen seversin,
Görüntüye aldanır bilmez geçersin,
Büyür kocaman bir “ben” olursun!

İhtimâl varken imkân vermezsin,
Hissi görmez, gayrimuayyen zannedersin,
Mutlu görünür, kendini zapt edersin,
Gerçeğe uyur, rüyaya uyanmak istemezsin.

Kelâmları anla nicedir meçhul,
İşittiğin her şeyi sanma hakk-un,
Görünür dışarıdan bu kul suskun,
Sen, nice düşünür bilemezsin..

Dost dersin incitir kalbin,
Varken imkan, kılmaz mümkün
Görünür yanında her daim üzgün
Üzülüp hisseder, ses etmezsin..

Bu kul Allah'a kul
Kendi üzgün aklı meçhûl
İnceliği görse o fikir
Etmez kelam susar gönül..