Varken Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Yine dağladılar yürek yaramı kızgın demirlerle,
Yine yükseldi dumanlarım bulutlarca,
Sızılarım yine işledi kemiklerime,
Üstüme yine çullandı karabasanlar,
Yine bir başıma kaldım devler karşısında,
Ne halimden anlar elkızı, ellerkızı, ne karasevdamdan,
Anlamını bile bilmez kanlı gözyaşlarımın,
Ne merhem olur yarama,
Ne de elini çeker
Dünyamdan.

Ne de bağrıyanık yürekmiş yaralı yüreğim,
Mahzun yüreğim, zavallı yüreğim,
Kan kusup kızılcık şerbeti içtiğini sanan yüreğim,
Bir tek kere isyan bile etmedi çektiklerine,
Duyurmadı ele-güne feryatlarını,
Feda etti benim yerine kendini, bir büyük karasevdada,
Sevgi olursa; bu kadar olur
İnsanda.

Dağlanır mı kızgın demirlerle böyle bir yürek?
Böyle bir yürek bırakılır mı kan-revan içinde?
İtilir mi böyle bir yürek bir köşeye
Nabız nabız atarken,
Kanarken ılgıt ılgıt,
Yandığına aldırmayıp ele-güne yanarken?
Yap yüreğime yapabileceğini, anam-babam,
Varken.

(GÜVERCİN isimli Serbest Şiirler 'inden > 59-60/100)