Variyetsiz(inim) Şiiri - Tolga Sönmez

Kaptı kaçtı çocukların ellerinde,
İkinci sahibine ulaştı nihayet sevda.
Ezberimde var olan bütün cümlelerle seslendim
denizlerin köpüğündeki saflığa doğru.
Ecel denilen şey miyadıdır sevgilerin,
Son kullanma tarihidir ölüm.
Fasıla devam ediyor ebedi zulmünde,
Artık yalın bir yalnızlıktır arta kalan.

Koskoca bir ömür zai oldu.
Sesimin arkasından seslendi zalim.
Duyamadım kara sohbetini zamanın,
Buz gibi akşam çökmeye başlayınca
ezelden misafir yalnızlık,konuk oldu haneye.
Senin en mühürlü kapındı kalbin,
kırıp nasırlarını sıkamadım birkere olsun.

Şimdi uzaklar değil ki bizi ayıran,
Kahrolası yolların akıp giden siyahlığında.
Burası öfkenin soluğunun üşüdüğü yer,
Burası karardıkça aydınlığa yakın
yaşadıkça emsali olmayan mekan.
Bizi bize düşman eden saatlere
herfırsatta alışkınlaşan öfkeye,
şarabın en kızıl mayhoşluğuna belkide.

Kan çağladıkça damarlarımda
bu gün yarına erişmek için koşturacak,
sen istersen yaban tarlalarında aç
istersen pencereme misafir ol bir saksıda.
Ben hep seni seveceğim;
Yemin ederim!