Varışımın Mümessili Sensin Şulenar

-Yağmurun özlem özüyüm.Buhurlarımın mümessil sensin.Damlalarımı senin yüreğinde esinledi yağmur. Yalnızlığın nadaslarında seni bekledim damla damla yüreğimin çeperini aşarak diplerde kaldığım Yusufluğumu ıslatmanı.

S’özlerim bulut olur kaplar hislerimi.Yar’yüzünde güleç anlara karışır, uçuşurum esen cümleler gibi. Demlerim düşer yüklemine. Öznem ıslanır, sarılışın, bakışın, dokunuşun kurutur.
-Dil bilgisini iyi biliyor dilim. Sen dilime dolanmaya , sen gönlümü oyalamaya bak. Ben seni sararım sözcüklerimle, ben hislerimle kaplarım yar’yüzünü…

-Esintiyi özledim, rüzgarını içinde biriktirme. Bir arzu halim var haline.
Bu halini çekimlemek istiyorum.Seni belirtim onca güzelin gözleri arasında.Yeşildi gözlerin, maviydi sözlerin, aşktı ömrün. Sana yöneldim, sende kaldım, halim bu kadarını anladı.İsmin “den”
Halinde sustum. Uzaklaşamam, gidemem, ayrılamam senden.

Nefesim, nefsimin rüzgar oldu. Nefes nefese kalışımızı özetliyor yarınlar. Bir özet de sen sun bu kalbinde pervanelerini durduran aşkına.
Kadınsal aydınlığı özledim. Işıltınla karken güncelerimi aydınlar.Beni isminin hizasına hecele.Bak gözlerime, sözlerimin gözlerini gör.

G’özlerim gün’eşin sözlerini yayar, ruhun bilindik paftalarına.Seni bulur, bende bulunmuşluk.

Göçmen kuş geldi baharın en asil ortasına.Gözlerin kadar yeşillendi İstanbul.Baharına alıştır, ateşine teslim et baharı.

-Sevgiyi özlettiğin yeter, biraz da kendini özlet.Biraz, seni yeniden görmeyi özlet.

Merhameti yüreğinde Meryem gibi merhem sür sensizliğime.Kendin olup, kendince sarıl bana.

_____ Demledim hüznü.Çok demli oldu sensizlik.Dünyanın bütün şekerini attım.Senin tadını vermedi. Adın kadar aşk geldi yüreğimin sıcağına seni içtiğim sevda kadar olmadı.

*Sükût baharında , esen mevsimler sen misin? Hangi yalnızlığın ilacısın, yanık çimenlerin özlemi var mı ki?

Susuyorum yeşilin tüm renklerine. Boynu ßükük, oyunu sökük demler içinde kendime bir huzur seçiyorum senli bir hayalden.

Öznesiz cümlelerde dinlendi yüklemin. Oysa cümlesiz sayılır özne olmadan.Her şey zıddıyla kadim.Özne, yüklemsiz cümle olamazdı.

Yalnızlığına, sensizliğime gizli özne seçmiştin.Oysa gerçek özne gibi bağrının yazdığı cümlede olmalıyım. Anne, şair beni seviyor cümlesinde vurgulamalısın öznemi.Özüm bunun özeti. Engel dağıtmaz temel duruşumuzun cümlesini.

Korkuların karanlık odalarına sığmaz kaygılar..Gerçek her zaman bize hazır.Önyargılar sel,el gibidir.Söyler, sürükler.Sen gerçek doğrulara bak.

Dairlerin hikayelerine vesairlerimiz ekiliyordu.Bitmemişti yaşanacaklarımızın tarlası.Yazılıyor, ekiliyor, seviliyorduk öylece.

sözcüklerin zembereğinde kanar cümle yüzün
seni unuttuğum salisenin zili çalar,kaçar hüzün
üşür üşenirliğim/ uyanışımın urağanında akla gelir yüzün
yivli demleri demler zamansızlık,beni görecen kılar yazgın
serüven kendi duruşunu serer/ yıllara yol, yollara aşk yapar gönlün
kara bahtın travması biter, yazgıma yazlarını estirince sevgin
tuvaline çizilmiş yaşanırlığın rengi dile gelir sevdiğini söyleyince içtenliğin