Varılan Şehir Şiiri - Ömer Faruk Bostancı

Varılan gayet ciddi,
Ve acıması olmayan, acınası olan.
Tutkun bazı hırslara,
Ve amacı yok.
Bunlara karnımız tok.
Tok.
İstiyor çok istiyor çok…
Bir şeyler olmak, sevilmek,
Adam olmak istiyor.
Yoruyor kafasını yoruyor…
Soruyor: Ne istiyorum?
Ne?
Terk edilen, unutulması gereken şehir,
Son kez sesleniyor “Gel! ”
Titrek sese cevap gelmiyor.
Gelemiyor…
Çünkü başka başka işlere girişilmiş.
Kaptırılmış boyunlar,
Sıralanmış koyunlar,
Ve kurulmuş oyunlar…
Kurulmuş kurulanlar köşelere…
Şişelere sarılmış sarılanlar…
Bizimki’ne de “hiçbir şey” kalmış…
Boş sokaklar kalmış…
Boş insanlar kalmış.
İki şehir arası mekik dokumak kalmış.
Terk edilen şehir,
Sıkıcı şehir; varılan şehir.
Ve içinde yıkanılan iki nehir…
İki nehir…
Dağlar…
Dağlar! Aşılması gereken…
Kalpleri çevreleyen duvarlar,
Parçalanmasını isterken,
Kalınlaşmış.
Ayırmış gönülleri gönülden.
Hapsetmiş varılan şehrin sıkıcı arkadaşlığına.
Bir yalan gülümsemeyle sırıtmış,
Varılan Şehir, yolcumuza.
O da sancılı bir mutluluğa erişmeye çalışmış.
Terkedilen Şehir’de kimsesi mi kalmış?
Hayır! Hayır olsun tüm olanlar,
Tüm kalanlar başının çaresine baksın.
Artık tek herkes… Herkes tek.
Kimse olamadı ona destek.
Varılan Şehirde,
Varılması gereken şehirde…