Vardiyadan Dönerken Kişi

Uykum kaçmıştı rahatından
yolun kıyısından yürüyordu
melekesinde mastar çekmiş kaldırıma parelel
bir o kadarda emindi yorgunluğundan
eğildi
bir adım önünde
bir selamlık solundaki çöpü
aldı yerden
götürdü yirmibeş adım ötesindeki konteynıra bıraktı biri

ve
kafamı topladım içim içimi yemeden az önce

saat,
sabahın altısıydı
kir bulaşmamıştı henüz güne

balkona çıkmıştı uykusuzluk..

gördüm,
kimsenin görmediğini sandığını
sandığı
anda iyilik yapmıştı insan kendine

hayat;
kapağı biraz aralanmış bir kutuymuş

alacakaranlık kuşağında ebemde çözmüştü uçkurunu dedeme

değişmiyen tek şey postülattı..