Vardım Ki Brod’a Şiiri - Zeynel Beksaç

Vardım Ki Brod’a

Kara bir kış günü
Vardım ki Brod’a
Bağdaş kurup oturmuş güneş
Tepeleri bembeyaz karlı
Şar Dağları’na

Elinde baston
Sırtını duvara vermiş
Tertemiz bir Türkçe’yle
Merhaba der doksanın yolcusu
Osman Dede
Gurbet yorgunu gözlerinden
Bir film şeridi gibi geçer
Akhisar günleri

Karlı dağlar söndüremez
Yüreğindeki Türklük ateşini
Atatürk hayranlığı
Koyu bir futbol taraftarından farksız
Bir dağı süzüyor göz ucuyla bir bizi
Sahipsizlik gözünü yıldırmış besbelli
Alın götürün
Bizim buralarda ne işimiz var diye
Yakarıp durdu Mehmetçiğe
Dilinden çok hasreti içmiş gözleriyle
Osman Dede

Kara bir kış günü
Vardım ki Brod’a
Yunusça okşadı sokakları güneş
Kadife gül gibi açtı yüreklerde
Eski Gora şairleri
Kilit üstüne kilit vurulmuş kapıları
Tek tek öpüp
Ta uzaklardan
Hasret rüzgârları estirdi
Gurbet kuşları

Brod ki gözyaşlarıyla çizilmiş
Parçalanmış yüreklerin haritası
Ayla konuşan suskun pencereler
Rüzgârla koklaşan kerpiç duvarlar

Kara bir kış günü
Vardım ki Brod’a
Soluk soluğa gezdim sokakları
Fatiha okudum eski mezarlıkta
İnsan kokusunu aradım
Anladım ki attığım her adımım
Geçmişin izleriyle yaşıt burada
Yitirilen gölgenin sesi oldum
Tanıklığımı kanıtsattı
Buğulanmış aynalar
Kar gibi ak pak düşler doluştu avuçlarıma
Koşasım geldi kendinden geçmiş gibi
Sadık bir dost bulmuş gibi
Ve erittim yüreğimde Şar Dağları’ndaki karı
Mevlâna’laştım
Sarı Saltuk’a el salladım

Zeynel Beksaç