Vardığım beyaz çimenlikler çabuk soldu,
Zaten yüz tutmuşlardı hayata.
Karnımda ki sancılara gebeydi hayat,
Hüzünlerinlerini aldırırcasına başka hayatlara..
Zihinlerimizde yaşattığı bu paradoks hükmediyordu bedenlerimize,
Yeraltından yolladığı zaptiyeler tohumlarımızı içiyorlardı..
Aslında bizlere sunduğu ampul önümüzü karartmaktan başka birşey vaad etmiyordu..
Kayıt Tarihi : 31.1.2012 15:15:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!