2020 Vardı Şiiri - Mustafa Erdal Güzeldemir

Eskiden mektuplar vardı.
Yaşamımızın içinde,
Yaşamımızdan,
yaşamımızın bir parçası olan.
Kelimeler vardı,
ben olan,
biz olan.
Neler yazmazdık ki,
Ve
Neler yazamazdık ki!
‘Ruh parçam’ diyordu Metin Hara,
Ne kadar nahif bir tanımlama değil mi?
Ya da yakıştırma,
Ya da kendinden sayma,
Öylesine içten ve benden,
bizden ki...
Bir parçamız,
En sevdiğimiz,
sevgilimiz,
Paylaştığımız...
Ve saklanırdı mektuplar,
Kelimeler de beraberinde,
Kalplerde,
Gönüllerin o sımsıcak korumasında.
Her biri tekrar tekrar okunur,
Tekrar tekrar dinlenirdi nağmeleri,
Her birinin,
Solfejde bulunmayan notaları ile.
Bilinirdi ki,
Herbiri,
Sadece akıl süzgecinden değil,
Gönülden süzülmüş,
‘Ruh parçası’ydılar,
Sımsıcak.
Nelere iyi gelmezdi ki,
Ateşine duyguların,
Yarasına gönülün,
Ve
Sevdasına maşukun.
Şimdilerde,
Özenle seçilip her kelimesiyle,
Paylaşılan ‘mesaj’ bloklarına,
Sırları dökülmüş,
Buz gibi yüzeylerinden
Yansımıyor artık;
Ne sevginin sıcaklığı,
Ne de anlaşıldığı,
Aynaların.
Hastalıkların yok edemediği
Gönlümüzden,
ellerimizin kıyamadığı
Silmeye satırlardan,
Nasıl oldu da,
Görmezden gelip de bir anda,
Yok sayıverdik
‘Ruh parçam’ızı dünyamızdan.
Şimdi,
Biz,
Yalnız,
yapayalnız kalıverdik,
Mesajların
başı sonu belli olmayan,
nerde ‘Ruh parçası’,
Ruh yansıması bile olmayan
Harfleri eksik
Soğuk satırları arasında...
31 Mart 2020