Vara, yoğa Şiiri - Süleyman Zaman

Baktım, bir kısır döngüde
Dönülüyor sağa, sola
Muzafferce bir cengide
Saldırılır vara yoğa

Çok ağlayıp ta sızlanma
Asla kendini, Pir sanma
Gördüğün şeye yamanma
Tutunma ha, çürük dala

Kalıcı değildir makam
Olmaz edepsize şakam
Bilmeden kesersin ahkam
Girme sakın yanlış yola

Ağlarmış dertli derdine
Söz olmaz insan merdine
Çuvaldızı batır kendine
Girme sakın haldan hala

Girme sevgisiz bir bağa
Uy her yaşadığın çağa
Çıkılmaz her yüksek dağa
Yürü dostunla kol, kola

Zamanım bozuk zamane
Bütün kopmuş, tane, tane
Dünya sanki çile hane
Sokma yaşamı ha zora

19.09.2005

KÖYÜM
Ne güzel adın var, keklik ve pınar
Anımsadıkça seni, içim yanar
Kış aylarında, derelerin donar
Her mevsim bir başka güzelsin köyüm

Dağın, ovaların, girer düşüme
Engel olamadım akan yaşıma
Özlem duyarım, yaren yoldaşıma
Her şeyinle güzelsin canım köyüm

Kıraç toprağın ve bodur ağacın
Süsülük, ahlat, doyumsuz alıcın
Kalplerde taşındı, simgen ve tacın
Unutamadım seni canım köyüm

Çobandım dağlarında çaldım kaval
Etrafı dağlıktır, biçimi oval
Köyüm için eğer edersen suval
Sevimli, yemyeşil bir yerdir köyüm

Sürdüm harmanında, dişli döveni
Güler yüzle karşılardın geleni
Bastın bağrına, hep değer vereni
Ne kadar içtendin sen canım köyüm

Sabanlarla, sürülürdü ekinler
Dağlarında, kenger, çiğdem ve güller
Baharda, akardı boranca seller
Kuşburnun, karamığın vardı köyüm

Baktım ki maziye, bak geçmiş kimler
Yaşamış tarihte farklı kavimler
Kurmaşlar, Dede, Aydın ve Hasiler
Senin gerçekliğin bu idi köyüm

Dostluğun içten, insanların sıcak
Açtın gelenlere cömertçe kucak
Bulunurdu evlerde, tırmık, nacak
Uzaktın uygar yaşama can köyüm

Orakla, tırpanla, biçtik ekeni
Anımsarım ele batan dikeni
Köy insanı gibi çile çekeni
Unutmam yaşadığımı ben köyüm

Ne elektriğin vardı, ne yolun
Ne salonun bulunur, nede holün
En büyük aracın elin ve kolun
İşte böyle bir yerdi benim köyüm

Unutmadım, kömbeni, haşılını
Anımsarım, yolunu, karlı kışını
Hele karşı pınarın akışını
Duyumsamamak elimde mi köyüm

Köy odasındaki akşam sohbeti
Buğdaydı köyümüzün as nimeti
Biliniyor pak havanın kıymeti
Yeşil mekanıyla güzeldi köyüm

Şimdi tek ev kalmış ıssız mı ıssız!
Şu kocaman kentler, densiz mi densiz
O yemyeşil yerler, kaldı insansız
Mecburduk terk ettik seni be köyüm

Var etti koşullar gurbet elleri
Daha güzel yaşamdı emelleri
Yaşamın şartı gitmektir ileri
Aynı kalmaz hiçbir şey canım köyüm

Okul için yürüdük saatlerce
Dondururdu soğuğun ince, ince