Var Sayalım Şiiri - Meral Vurgun

aslında şöyle kemikleri kırasıya
sarılmayı getirirdi bu muhabbet
var sayalım...

farzet ki
yani sen dayanamayıp bir şarap açtın
şaşırtmak için bütün serapları
dudakların da kenarında kadehin
ilk yudumundan ikram ettin bana
ve sarhoşuz ikimiz de

düşün ki
usulca sokulmuşum sol kaburgana
alnında gökyüzü, dudakların ay
gülüşlerin yıldız sağanağı, gözlerin evren
ve gece susmuş dinlencede
uzatıyorsun ellerini
başlıyor yolculuğumuz
o galaksi senin, bu galaksi benim
yeryüzü kanatlarımızın altında
deniz kuzeyden esiyor
dağlar da
yanaklarından süzüyor olsun güneşi
ve ben bir serseri kuş olup
dolaşıyor olayım vadilerini

say ki
başı boş bir martıyım bu gece
çırpındıkça kanat vuruyorum kıyılarına
ya da bir dişi aslanım, ormanlarını dolanan
yahut da düşün ki
bir telli turnayım gözlerine süzülen
göğsün üstü çayır çimen
ben kır çiçekleri ekiyorum durmadan
ve bahar kesiliyorsun sen
yürü diyorsun bana, yürü
yaz gelmez sevşilimeden

farzet ki
yağmura dönüşüyoruz ansızın
sırılsıklam ıslanıyor öpüşlerimiz
derimizi soyunup asıyoruz güneşe
ve kalıyoruz çırılçıplak, yerle gök arasında
bütün evren susuyor
bir tek ben duyabiliyorum
pır pır şarkı söylüyorsun uçarak

ve yine farzet ki
çocuk olmuşuz yeniden
bildiğimiz-bilmediğimiz ya da
yarım kalmış bütün oyunları yeniden oynuyoruz
sabahın köründe ip atlıyoruz örneğin
öğlen sıcağında çelik-çomak atıyoruz
kartopu olup yuvarlanıyoruz Zemheri’de
ve kenetleniyoruz büsbütün birbirimize

say ki
zamanın durduğu bir yerdeyiz o an
dizlerini dayamışsın dizlerime
dört mevsim yemiş veren bir ağaç gibi duruyorsun
ben dalında bir serçe ve sarhoşum zil zurna
İblis ölüm uykusunda, Tanrı bağışlamış bizi
ve Tabular dibinde okyanususun
bütün canlılar sevip sevilmede –sevişmede-

ay hilal, ay dolu dulu, gün kıpkızıl
gök masmavi
yerde yeryüzü yemyeşil
desene yaşama zamanı bu değil mi
bir kadeh daha doldur...