Var Olmaya Çalışan Evrim

Bulutla dans etmek kadar doğal süreç…
Sürece akşamdan kalma gövde ve gövdenin bitip giden yaşam kırıntıları sıkıştı. Merkezkaç kuvvetini bana itme adamım! Yaşamın hangi noktada dengesini yitireceği hiç belli olmaz
Yanaş yanıma
Yaşam savaşı açtım gözlerine
Tanımıyorum bak artık seni
Kendini anlamaya çalışan yitik noktalarda yok.
Ve dengeni yitireceğin ucuz tokatlar biriktirdin mi hiç?
En ucuz, en sert haliyle özlenen, aşktan kalan ucuz tokatlar ve aslı yok olan
Ve ve ve ve ve...
Gözlerine baktığımda büyük bir timsah olabilecek miyim diye düşünüp dururdum.
Gelgitler arasında zorla biriktirdiğim aşk benimkisi
Ne sana yaklaşabiliyorum ne de senden çıkabiliyorum.
Kendi yalnızlığıma yöneldim
Artık yalnızlığımın oyunları ve saltanı vardı yeryüzünde.
Artık insanlar dünyama giremiyor

Dudaklarına dokunduğum açıyı unutamıyorum
Başkalarının sorumluluklarına katlanamıyorum
Rüyalarımda ki hasta çocuğa katlanamıyorum
Zorla bedenime inen kozmopolit sevişmelerine katlanamıyorum
‘’Ölürken yalnızca kendini sevmelisin’’ der şair.
Lütfen ama biz size yaşam kadar kötü davranmadık ki!
Bana, ters ters bakma! Rüyalarında ki ütopyayı ben bölmedim,
Ezikliğimi aşkla bastırmadım!
Yaşamın suç olduğunu yaşadıkça, ‘’bu dünyaya ait olmadığımızı’’ bildiğiniz halde neden yüz hatlarınızla bir yılanın acı soluğu gibi bizi ısırdınız.
Unutmayın siz istemediğimiz hayat üzerine yargılama yetisine sahip değilsiniz! Savaştık!
Tek farkımız buydu siz: kuvvetle, topluca!
Biz: azınlıkla, tekle, parçalarla!
Siz: bütünle, tümelle!
Biz: tekille, karşıtların birliği olmadan kendi varlığımızın erdemi ile!
Evet, eşit değiliz!
Bizim varlığımıza ulaşmak şefkatsiz ve lekeli bir dünya ile mücadeleye benzer.
Şimdi sorarım hayat sana: bu dünyada dil sorunu yaşarken hangi şeklin insanı olacağız?
Cevap ver lütfen! Biz hangi dilin insanıyız?
Bundan böyle
Cevap versen de önemi yok!