Rahvan Şiiri - Abdurrahim Bedir

Hiçbir şeyimsin der gibi
Umarsızca kayıp giderken yanı başından
Telaş içinde devinen yaşamlara
Uzanamıyor elim selama

Ruhun derin dehlizlerinde
Bir şeylerin kopuşu gibi
Savrulan yapraklar boşlukta salınadursun
Gidilen yolu seçememe halini bir ben bilirim oysa

Ve birden usulca
Ta uzaklardan gelen bu tanıdık ses
Rahvan giden atın nal sesleri
Kerpeten gibi çekip çıkardı anıları

Çocukluğa kadar uzandı birden
Zihninde canlandı
Anası babası kardeşleri
Aynı tastan kaşık sallayışları

Güzel zamanlardı oysa
Her şeyin kalp gözü ile görüldüğü
Rengarenk açan menekşeler gibi çekici
Arıya bal ve kuşa ev olma hali

Kısacık bir an
Sadece kısacık bir an maziyi düşünmenin tadı
Buruk bir haz bıraktı geriye
Ve yüreğine mıh gibi çaktı hüznü acıyı

Kaybetmenin ağır yükü
Ateşe tuttu yüreğini
Hiç geçmemişti fikrinden
O denli içten ağlamayı

Bağıl yaşamak mı mutluluk
Kayıp giderken ellerinden
Yok olur zanneder insan
Oysa dibine kadar var olmaktır

Uyanma vaktidir uykudan
Bir çocuk gibi masum
Göz yaşları kadar saf ve temiz
Bir çınar gibi mağrur

Var olmakmış her şey
Gerisi öznenin yoldaşları
Varsan yaşayacaksın
Hem de dibine kadar

Umutla sevgiyle hasretle
Tekrar küllerinde doğacaksın
Asla vazgeçmeden
Ve inatla