Var Olamıyorum Şiiri - Muharrem Kubilay

iki elimle sımsıkı tutuyorum
annemin elini
ayaklarımı kaskatı basıyorum yere

duruyorum
direniyorum
var olamıyorum

geri dönelim bıraktığımız eve
kardeşimi çağıralım sonra
ve senin gençliğini anne
babamla senin
birden çoktur mutluluk evet
biz bir bir'in içindeyiz
birbirimizi terketmemeliyiz

ilkelce ne kadar sevgi denen şey
aşkaysa kimse anlam veremiyor
yaşıyor herkes alabildiğine
dudak dudağa

şu aşıkların elinden tutsun biri
büyük adam olacaklar
onların derdi dünyayı kurtarmak değil
yeni bir dünya kurmuşlar

eşizlerimiz olmalı
yoksa adaletsiz olurdu bana layık görülen deli gömleği
benim kaderimde bu değiştiremiyorum kendimi
adımı hüzün koysaydın olurdu
çirkinliğini kim kabullenir ki intihar edenler hariç
söyle ben güzel miyim anne

o kadar çok ağladım ki
kimse inanmıyor dünyada bu kadar acı olduğuna
soğan doğrarken yaşaran gözler
insanlar ölürken kupkuru bakan gözler değil mi
çok mu bu göz yaşları
soğanın acısıyla kıyaslanır mı
insanın acıları

eve gidelim anne
kardeşim sen ve babam
beni sevmiyor musun hiç
öleceğim yoksa