Refah TORLAK / RETOR - 1950
“ VARMISIN YOKMUSUN “
Her birimiz umutlarla, sandık başına dizildik
Kimi şanslı, kimi şanssız, kâh sevindik, kâh üzüldük
Sevinç çığlıkları attık, coşkuyla birlikte güldük
Nice umutlar yıkıldı, sarardık, solduk, süzüldük
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim