Var mı mecal Gülmeye? Şiiri - Cihat Şahin

Hep diyorsun gül ama
Sebep var mı gülmeye?
Takma diyorsun gama;
Var mı mecal gülmeye?

At diyorsun kahkaha
Boş ver diyorsun aha
Olsa bile boş saha;
Gerek var mı gülmeye?

Nefis dertken şu başa
Gülünür mü nahoşa?
Gıdıklama hiç boşa
Yok, iştahım gülmeye!

Hasım iken şeyatin
Riskte iken tüm atin
Hoş olsa da niyetin;
Mecal yoktur gülmeye.

Cezp ediyor şu dünya
Dolu onla her rüya
Kem’i kurarken hülya;
Var mı mecal gülmeye?

Bilmez gönül fermanı
Kalp tanımaz imanı
His dışlarken izanı;
Var mı sebep gülmeye?

Tehlikede ahiret
SOS veriyor akıbet!
Varken daha nice dert;
Var mı mecal gülmeye?

Bekler iken şu mezar
Bakmaz ona hiç nazar?
Ölüm neşeyi bozar!
Koymaz mecal gülmeye!

Ecel her an ensemde!
Ben tersini sansam da
Bulur cub’a insem de!
Yok, mecalim gülmeye.

Azrail de yok torpil!
Affetmiyor döksem dil
Aziz dostum iyi bil;
Yok dermanım gülmeye!

Geçti yaşta elliler
Saçlar; “işin belli” der!
Bekler iken kara yer;
Yok, mecalim gülmeye!

Ağla dersen yaparım
Belki ondadır karım?
Ruhu yakarken har’ım;
Yok, niyetim gülmeye!

Israr etme beyhude!
Varsa sebep; “hey şu” de!
Makul değilken ide;
Yok, niyetim gülmeye.

Attım rafa ben onu
Yok, gündemde o konu
Böyle mevzunun sonu;
Yok, gerekçem gülmeye!

Haram bana o fiil!
Olmam ona ben fail
Oldun ise tam kail;
Sende son ver gülmeye!

Cihat ŞAHİN
30.05.2011-İZMİR