Var mı dediler... Şiiri - Dilek Çınar Ar ...

Aldım defterimi koluma geldim işte…

Yazamadım, beceremedim bu gece içime batan harfleri…

Yirmi dokuz harf, harf birliği edercesine yazdırmadılar yalnızlığı bu gece…

Umudu, anıları, sevgileri yaz dediler…

Bırak yalnızlık kalsın yazılamayan alfabelerde, okunamayan sözcüklerde,

Anlam taşımayan cümlelerde dediler…

Gökyüzünde ay tüm içtenliğiyle göz kırparken sana,
Niye dediler düşürmeye çalışırsın yalnızlığı satırlarına,

Güzeli düşür, güzelliği düşür, vefayı düşür dediler.

Ay düşmüş pencerene, yalnızlığı düşürme dediler…

Var mı dediler;

Yüreğini akıyla karasıyla, kabuk kabuk yarasıyla verebildiğin bir can,

Var mı dediler;

Başın omzunda, omzu dağlara yakın, gözyaşı dökebildiğin bir sağ yan,

Var mı dediler;

Toza, dumana karıştığında duyguların, içinden seni çıkarıverecek bir el,

Var mı dediler;

Derdin içine batıp çırpınırken naçar naçar, karış bana, ak benimle, umman yakın diyen bir sel,

Var mı dediler;

Halay çekerken sen acı tatlı her ezgide, yan yanayız, üzülme, serçe parmak senin olsun, takılıver diyen bir yel,

Var dedim…Var dedim yüreğimle...

Var elbette, var edene şükrettim…

Öyleyse dediler, düşürme satırlarına yalnızlığı… Al defterini git bu gece…

Dostluğu yazmışsın yazacağın kadar silinmeyen kalemle…

Öğren de gel yalnızlığı demek bize yakışmaz…

Yalnızlık O’ na mahsus…

Can verir, yan verir, el verir, sel verir, yel verir,

Sen dile de gör sevgiyi, sen dile de bul dostluğu,

Getirme bile aklına, yalnızlığı koklama,
Gül kokulu dostlarla, bin bir tane gül verir.

Var mı dediler,

Var dedim…