Var İle Yok Arası Şiiri - Eyüp Gergin

Düşünüyorum anne!
Var ile yok arası kalmayı mesela.. Bir gün kalıp, diğer gün gitmek gibi. Çok yorulup sonra ara vermek gibi..

Düşünüyorum anne;
Düşlediğim bir hayali gerçek yapmak için boğuşup, sonra farkında olmadan düşlerimden vazgeçtiğim, onları unuttuğum o anı düşünüyorum. Koyulup bir yolun ortasında bazen ve bazense sonralarında biraz unutulmayı, yapayalnız bırakılmayı görüyorum.. Çok değil...; biraz mutlu olmak için hem kör hem sağır olduğumu görüyorum. Suçum mu? Suçumu bulamıyorum ki..

Düşünüyorum anne;
Sürüklediklerim ve peşinden sürüklendiklerimin sesleri ile yaşamayı düşünüyorum. Nasıl ayakta kaldığım günler geliyor aklıma ama bundan sonrasında nasılı değil, asıl ayakta kalmayı özlediğimi hissediyorum. Özlüyor muyum? Hayır cevaplarımı herkese inandırırım ama ya sen inanır mısın bana! İnanmazsın ki..

Düşünüyorum anne;
Koşar adımlarla çıkıp gittiğim o şehirleri düşünüyorum. Hani haykırmak yerine terkeylediğim o şehirleri işte.. Sevemedim, yapamadım deyip küstüğüm o şehirleri.. Ne ötesinde ne de gerisinde bir adım atmayı beceremediğim yanlarımı, kadınlarımı yani.. Şimdi o şehirlerin her biri üzerime geliyor; gelmeyin bile diyemez olacağımdan korkuyorum..

Düşünüyorum anne;
Düşlerimin işte o düşünülesi güzel yanlarını düşünüyorum. Büyütüyorum onları içimde; içime sığmaz oluyorlar bazen; sonra benden büyük olduklarını görüyorum.. İçim bana yetmiyor; yetiremiyorum diyeyim ben açıkça; özlüyorum onları ve onların bana özlettirdiği onca yaşanılası yaşantıyı.. İçim gidiyor işte..

Düşünüyorum anne;
İmkansız denilen birçok şeyin imkanı olduğum günleri düşünüyorum. Çok defa katlediyorum yüreğimdeki sızılarımı.. Ama sızılarım, sızıntılar arası sızlatıyor daha sonra bendekini. İmkansız oluveriyor işte sonra başkasının dilinde. Dillerine küfredecek halim yok ya! Küfürlerine dil uzatıyorum ama..

Düşünüyorum anne;
Ben bu gün kimden kime yol aldığımı düşünüyorum.Unuttuklarım mı yoksa unutamadıklarım mı hapsediyor beni yalnızlığa; bilmiyorum! Bak ilk defa bilmiyorum dedim; oğlun bu gün ilk defa bilmiyorum dedi duyuyor musun?
..
Ben büyümüşüm artık anne; oğlun büyümüş artık anacığım.. Büyümüş ki bu gün garip garip acılar içinde yer bulmuş kendine..

..

..bir gece ansızın bu dünyadan gitmek üzere iken son anda onu bir kez daha düşünmeye davet ettiğimiz sevgili K.T.’nin hikayesidir..

Şimdi davet etmeye gerek var mıdır bilmem! Lakin gerek varsa ve asıl davete icab edecekseniz eğer; bir yol da siz düşünün..

“var ile yok arası”
2012