Var dı Şiiri - Rifat Kurtoğlu

Doğup büyüdüğüm nazlı köyümün,
Eskiden derdine ağları vardı,
Darmadağın olmuş köklü soyumun,
Birbirine muğnis kâğları vardı.

Kışları çetindi kar bora tipi,
“Yer demir gök bakır” kapanır kapı,
Herkesin başında bir kara yapı,
Damında çekilen loğları vardı.

Her bi’yanı eşme idi pınardı,
Beş değirmen şakır şakır dönerdi,
Kış günleri üç beş oda yanardı,
Muhabbetle geçen çağları vardı.

Bir yanına şehir gelmiş sokulmuş,
Bir yanına çiftlikçiler dikilmiş,
Koca çayın suyu seli çekilmiş,
Kekik yavşan kokan dağları vardı.

O boynu boncuklu sağınlar hani?
Ağartı diz boyu sürüler gâni,
El gibi kaymağı almazdı sini,
Kehribar sarısı yağları vardı.

Her meyvenin en iyisi biterdi,
Dallarında sığırcıklar öterdi,
Bir imbalı bir haneye yeterdi,
Kırmızı çubuklu bağları vardı.

Deri günü şehirliler dolardı,
Semaveri semavere ulardı,
Çobanı yamaçta kaval çalardı,
Turnası gatarlı göğleri vardı.

Bebek söbek gece öküz güderdi,
Gelinlerin ilk horozda su derdi!
Herifler kuşlukta sapa giderdi,
Dağlar gibi saman tığları vardı.

KURTOĞLU’ YUM ararım o hazları,
Yüreğimde hatırası izleri,
Çeten çeten irat verir güzleri,
Selesi sepeti hağleri vardı.

24-Mayıs- 1999-Pazartesi