Gecenin sessizliğinde kendimi dinliyorum.
Kalp kırgınlıklarımı, kayıplarımı sınıyorum.
Benim dünyam…
içimde yaşattıklarım, kopan fırtınalarım, yorgunluklarım, başaramadıklarım, üzüntülerim….
Hayatımda herkes vardı ama ben yoktum,
hepiniz bana yakın, bir o kadarda uzaktınız,
Çünkü beni hep gördüğünüz gibi sandınız,
Kırıldığımı, gücendiğimi, üzüntülerimi anlayamadınız.
Ben güçlüyüm,
birinin koltuğunun altına sokularak
sıcacık nefesini hissedecek kadar,
ben güçlüyüm, her şeyi kazanırsın sen derken,
kaybettiklerimi sormayanlar kadar,
ben güçlüyüm, çünkü benim sizden farklı olduğumu anlayamadığınız kadar...
O kadar savunmasızım ki aslında
bunu sadece siz bilmiyorsunuz,
beni yıkmayın istedim,
acılarımı ve muhtaç oluşumu görmeyin istedim,
cesaretsiz demeyin istedim,
Geç kaldım değil mi?
Zaman geri gelmiyor ve ben tükeniyorum
ama siz yine yoksunuz.
Kayıt Tarihi : 22.8.2010 17:05:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!