Var Şiiri - Fatma Kübra Gürbüz

Bu dertle tasayla ölür giderim
Dost diye kollayıp kuzun güderim
Sırtımdan vurursan söyle niderim
Dost dergahında galleş gezinenler var

Sanma ki mertçe devran dönüyor
Haklıya hakkını hakça veriyor
Dürüst olan kulun yüzü gülyor
Vefalı olupta yerde sürünenler var

Zaman bozulmuş piç mekan kurmuş
Çalan çırpan adam olup kudurmuş
Hakikatlı kardeş kaderim buymuş
İyiliğe nankörlükle cevap verenler var

Vefa beklemeyin gavur dölünden
Kuru ekmek bile alman elinden
Hayır beklemeyin onun dilinden
İnsan kılığında gezen yılanlar var

Kırdılar gönlüm yıktılar başım
Zehir zembereğe döndürdü aşım
Zamane nesile sel oldu yaşım
Dost gözüküp kuyunu kazanlar var

Güvenme kimseye verme sırrını
Emanet etme sakın namus arını
Ortalarda gezdirme aman karını
Evdeki namusuna göz dikenler var

Fatmayım der ki dostluk kalmamış
Ahde vefa diyen yolun bulmamış
Haramımı helali soran olmamış
Hamuduyla yiyip yutanlar var