Var Şiiri - Cüneyt Temir

Gökyüzünde bir bulutum var.
Sen hep ondan önce soyunuyorsun,
Çıplaklığını kıskanıyor,
Ve ben ondan daha fazla.
Mülkiyeti sana ait,
Tırpan değen dikenleri bana.
Vergisi gelmedikçe sahibi belirsiz...
Ve hep sen ondan önce uyuyorsun,
Defterdar kayıtlarına geçiyor uykuların.
Toprak seni serpiyor, ben yeşeriyorum.

Bir kelebeğim var, bir kasımpatından kalma
Her gün üç gece daha ömrü kalıyor.
Değişken renklere sevecen elleri,
Alaturka maviye çalan gözleri var.
Soyunmuşluğu var üstelik,
Bir Pazartesi gecesi...
Sen hep ondan önce alıyorsun içimin kokusunu,
Sıralı perdeler önünde...

Üşümüşlüğüm var, kırık bir camdan soğuk bir gecede,
Yorgan altı büzülmelerim,
Çocuk kahramanlı bir nevresimim...
En çok kısırlığıma kızan sen,
Penceremden yeşillik devreden,
Çan sesleri dinleyip,
Rüzgarı ben zannettiren.
Ve başa çıkılmazlığımı soğuk bedenler altında,
Ellerinde buruşturan sevgilim.
Ufuk çizgim var, yaralı bir topuğun altında ezilen,
Sen doğmadıkça kendini affettirmeyen...

04-05/03/2004